De populistische angst voor het populisme

Wie het nieuws volgt weet ondertussen dat het huidige politieke narratief de zogenoemde opkomst van het populisme betreft. De term wordt vaak in negatieve zin gebruikt en wordt veelal in verband gebracht met ingecalculeerde beïnvloeding van vooroordelen van het volk. Met name de migrantencrisis in Europa heeft geleid tot een sterke groei in politieke partijen die als populistisch bestempelt worden vanwege hun nationalistische standpunten, ze tegen de EU zijn en hun eigen bevolking trachten te bescherming tegen de invasie van vreemdelingen die dankzij Angela Merkel ons continent onveilig maken. Nu is migratie op zichzelf al decennia een punt van discussie, hoewel deze nooit openlijk gevoerd heeft kunnen worden. Immers, zijn de demografische gevolgen van de multiculturele samenleving iets wat we als positief moeten bestempelen? Is diversiteit daadwerkelijk het aardse paradijs zoals dit door menig “progressief” beargumenteerd wordt? Daar zijn logischerwijs de meningen al langere tijd over verdeeld. Echter, het is steevast één kant van de discussie die als populistisch wordt weggezet; de kant die antimigratie, anti EU en pro nationalisme is.

Sinds de term fake news zijn intrede heeft gedaan, is het voor de elite nog makkelijker geworden argumenten en feiten opzij te schuiven die de “populisten” gebruiken om mensen voor zich te winnen. Het is namelijk allemaal niet waar en de Russen zitten er ook nog eens achter. Daarnaast zouden de “populisten” angst onder de bevolking creëren waar vervolgens op wordt ingespeeld om zieltjes te winnen. Dit geeft aan dat de elite deze populisten toch in een best hoog aanzien heeft. Immers, ze kennen hen een haast goddelijke scheppingskracht toe door te beweren dat mensen die anders “netjes” PvdA hadden gestemd ineens in Geert Wilders of Thierry Baudet hun leidsman zien, enkel door wat deze mannen zeggen. Zij spreken namelijk geen doelgroep met bepaalde denkbeelden aan, nee, zij creëren deze groep door angst te zaaien en haat te oogsten. Uiteraard in tegenstelling tot de overige partijen die zich aan het bovenstaande nooit schuldig zouden maken. Zonder de populisten zou het politieke landschap enkel bezaaid zijn met links gras, zo wordt geredeneerd. Vandaar dat het volk met man en macht behoedt dient te worden van dit populistische onheil.

Ten grondslag aan deze weerstand ligt de angst van het establishment dat deze partijen een bedreiging voor de status quo vormen. Meer partijen zijn simpelweg schepen in het eigen vaarwater, oftewel, concurrentie om macht. Daarnaast halen de “populistische” partijen standpunten aan die als taboe gelden. Deze onderwerpen rondom migratie en nationalisme zijn jarenlang in het verdomhoekje geschoven en ieder die het trachtte er wat licht op te schijnen werd uitgemaakt voor fascist wiens enige doel het was de treinen weer richting het oosten te laten rijden. Door intentioneel enige vorm van nuance weg te laten, door moedwillig argumenten op de meest negatieve manier te interpreteren, door in elke uitspraak de kwade intenties te “doorzien” worden anti establishment partijen* en hun aanhang het leven zuur gemaakt. Vervolgens zijn de vergelijkingen met Hitler nooit ver weg. Elke mogelijkheid wordt aangegrepen om nogmaals te benadrukken dat (w)élke vorm van nationalisme, culturele trots, antimigratie sentiment en anti EU gevoel fascisme is dat zal leiden tot oorlog en misere.

^De gemiddelde integere, constructieve en vooral progressieve PvdA’er in actie

Laat nou juist deze reactie van de elite precies zijn waar de “populisten” zelf van beschuldigd worden ongeacht hoe zij hun boodschap brengen. De “waarschuwing” voor populisme, de zeer sterke negatieve gevoelens die het teweegbrengt en de sociale exclusie van hen die er zelfs maar van beschuldigd worden populistische sentimenten (niet eens gesproken over het wegzetten van kiezers als “bange witte mannen”) te hebben laten zien dat het ware populisme het anti populisme van de elite is. In plaats van in te zien dat de groei van deze partijen een direct gevolg is van het falende eigen beleid (waarin extreme sociale liberalisering, massa immigratie, corrupt kapitalisme en een groeiende overheid in Brussel centraal staat) wordt het weerwoord van het volk weggezet als de opkomst van een nieuw nazisme. Waarom? Omdat nazisme iets is waar vrijwel iedereen tegen is, ongeacht of het een terechte veroordeling voor deze partijen betreft of niet. Het argument hoeft niet meer gemaakt te worden wanneer de concluderende beschuldiging nazisme is. De beschuldiging doet het werk. Het is een etiket dat blijft plakken ongeacht wat de waarheid is. De angst is gezaaid.

Geschreven door Gelijn

*  De term “anti establishment” impliceert dat deze partijen worden gekenmerkt door waar zij tegen zijn, namelijk de status quo. Ondanks dat dit veelal klopt wordt er van uit gegaan dat daadwerkelijke standpunten omtrent waar men vóór is ontbreken. De auteur hangt deze mening niet aan en gebruikt de term enkel als verzamelbegrip voor een veelvoud aan partijen  die het politieke landschap willen veranderen.